Strona 17 z 17
Dwa fragmenty jeden z Apokalipsy, drugi z Dziennika siostry Faustyny bardzo silnie przemawiają do mnie i chciałbym je trochę rozszerzyć.
Pierwsze: Objawienie 5:11-14
„Zobaczyłem też i usłyszałem głos wielu aniołów dokoła tronu i stworzeń, i starszych, a liczba ich wynosiła dziesięć tysięcy razy dziesięć tysięcy i tysiące tysięcy; Mówiących donośnym głosem: Godzien jest Baranek zabity wziąć moc i bogactwo, i mądrość, i siłę, i cześć, i chwałę, i błogosławieństwo. A wszelkie stworzenie, które jest w niebie i na ziemi, i pod ziemią, i w morzu, i wszystko, co w nich jest, słyszałem, jak mówiło: Zasiadającemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc na wieki wieków. A cztery stworzenia mówiły: Amen. A dwudziestu czterech starszych upadło i oddało pokłon żyjącemu na wieki wieków”.
Ten fragment Pisma Świętego często powraca do mojej świadomości i postawiłem sobie pytanie, które umieściłem pod koniec tego wywodu.
W tym żywym obrazie wielbienia Pana Boga apostoł Jan jest świadkiem budzącej respekt sceny, w której niezliczone zastępy aniołów łączą się w niebiańskim chórze. Już sama liczba aniołów, opisana jako tysiące tysięcy i dziesięć tysięcy razy dziesięć tysięcy, podkreśla ogrom i majestat niebiańskiego królestwa Bożego. Tłum ten otacza tron wraz z żywymi stworzeniami i starszyzną, symbolizując pełne i zjednoczone wielbienie Pana Boga przez całe stworzenie.
Obecność tych aniołów podkreśla majestat i suwerenność Pana Boga, gdy gromadzą się, aby oddawać chwałę i uwielbienie. Scena ta służy jako przypomnienie o ostatecznym celu całego stworzenia: uwielbieniu Pana Boga.
Odzwierciedla również harmonię i jedność, które istnieją w niebie, co stanowi wyraźny kontrast z często fragmentaryczną i podzieloną naturą ziemskiej egzystencji. Dla wierzących wizja ta jest zaproszeniem do przyłączenia się do niebiańskiego uwielbienia, do uznania wielkości Pana Boga oraz do odnalezienia radości i spełnienia w wychwalaniu Go. Zachęca do ducha szacunku, przypominając nam o wiecznej i niezmiennej naturze Królestwa Bożego.
Scena rozgrywa się w królestwie niebiańskim, co sugeruje, że to uwielbienie nie ogranicza się do ziemskich granic, ale jest częścią kosmicznego rozpoznania odkupieńczego dzieła Pana Chrystusa. Głośne orędzie wskazuje na znaczenie i pilność tej prawdy, zapraszając całe stworzenie do udziału w tym wiecznym uwielbieniu. Służy jako przypomnienie dla wierzących o centralnym miejscu Pana Chrystusa w ich wierze i wezwaniu do prowadzenia życia, które odzwierciedla Jego chwałę i czci Jego ofiarę. Wersety te zachęcają chrześcijan do nieustannego uznawania i świętowania głębokiego wpływu życia, śmierci i zmartwychwstania Pana Jezusa.
W głębokiej wizji niebiańskiego uwielbienia całe stworzenie łączy się w jednolity chór uwielbienia. Te sceny są dobitnym przypomnieniem o powszechnym uznaniu Bożej suwerenności i odkupieńczej roli Baranka, który reprezentuje Pana Jezusa Chrystusa. Wyobrażenia każdego stworzenia w niebie, na ziemi, pod ziemią i na morzu uwypuklają szeroki zakres tego uwielbienia, sugerując, że całe stworzenie jest objęte tym boskim uznaniem.
Fragmenty te podkreślają wieczną naturę panowania Pana Boga i Baranka, podkreślając, że ich uwielbienie, cześć, chwała i moc są wieczne. Ta wieczna perspektywa zachęca wierzących do refleksji nad ponadczasową i niezmienną naturą Bożego autorytetu i miłości. Służy również jako wezwanie do uczestnictwa w tym kosmicznym uwielbieniu, rozpoznając boską obecność i moc, która przenika całe stworzenie.
Taka wizja zachęca wierzących do życia w sposób, który odzwierciedla to uznanie Bożej suwerenności, sprzyjając poczuciu jedności i celu, które wykracza poza ziemskie podziały. Jest to przypomnienie o ostatecznej harmonii i pokoju, które można odnaleźć w Bożej obecności, inspirując nadzieję i wiarę w wieczną obietnicę królestwa Bożego.
W tej przejmującej scenie niebiańskiego wielbienia czterej żywe istoty i starsi są przedstawieni jako reagujący na objawienie Bożego planu głębokim aktem uwielbienia. Wypowiedzenie przez stworzenia "Amen" oznacza ich zgodę i potwierdzenie prawdy i prawości tego, co zostało objawione. Słowo to, często używane w uwielbieniu i modlitwie, podkreśla jedność i harmonię obecną w tym niebiańskim zgromadzeniu.
Akt upadku starszych i oddawania Mu czci jest gestem głębokiej pokory i szacunku. Symbolizuje to uznanie dla najwyższego autorytetu i majestatu Pana Boga. Sceny te zachęcają wierzących do zastanowienia się nad naturą prawdziwego uwielbienia, które obejmuje zarówno wspólnotową, jak i osobistą odpowiedź na Bożą chwałę i suwerenność. Zachęca nas do zbliżania się do Pana Boga w duchu pokory i podziwu, uznając Jego wielkość i dostosowując się do Jego celów.
Pytanie, które czasem sobie zadaję dotyka zarówno natury ludzkiej, jak i duchowej rzeczywistości, dlaczego ludzie dopuszczają się różnych niegodziwość, wiedząc, że i tak umrą i staną na Sądzie Ostatecznym? Myślę, że jest na to odpowiedź.
W niebie istoty rozpoznają pełnię chwały i miłości Pana Boga bez jakichkolwiek przeszkód – ich uwielbienie jest szczere, czyste i doskonałe, bo nie ma tam miejsca na egoizm, grzech czy pychę. Natomiast ludzie, choć stworzeni na obraz Pana Boga i obdarzeni zdolnością do miłości oraz dobra, żyją w świecie pełnym pokus, słabości, lęków i ograniczeń. Wolna wola, która jest darem, by kochać w sposób prawdziwy, niestety pozwala także na wybór nienawiści, egoizmu czy okrucieństwa.
Człowiek często ulega własnym pragnieniom, lękom czy wpływom świata, które prowadzą do podziałów, konfliktów, a nawet wojen. Pomimo świadomości sądu ostatecznego, codzienność przysłania wielu osobom perspektywę wieczności, a materializm, władza czy własne korzyści mogą przyćmić prawdę o miłości i sprawiedliwości. Jednak nadzieja pozostaje – każdy ma szansę na przemianę, na wybór dobra i na życie w sposób godny Bożej miłości.
Ten fragment doskonale ilustruje obraz na płótnie z wymiarami dekoracji ściennej 29,97 cm na 39,88 cm.
Obraz przedstawia scenę o charakterze religijnym, ukazującą Pana Chrystusa w chwale. Centralna postać ubrana w biel, otoczona jasnym światłem i chmurami, sprawia wrażenie zstępującego z nieba lub objawiającego się. Nad nią widoczne są skrzydła złożone ze światła, co może symbolizować obecność aniołów. Wokół tej postaci znajdują się mniejsze figury, być może anioły lub święci, którzy wydają się być w stanie adoracji lub uwielbienia.
Tło obrazu wypełnione jest promiennym światłem i chmurami, co podkreśla jego mistyczny, podniosły charakter.
Interpretacja może odnosić się do tematu Pana Chrystusa w chwale, Jego wniebowstąpienia albo powtórnego przyjścia, zależnie od kontekstu artystycznego i religijnego.
Tak, ten obraz może być odbierany jako przesłanie podkreślające, że Pan Jezus jest jedynym Zbawicielem świata i że bez Niego nic nie jest możliwe. Centralna postać Pana Jezusa Chrystusa, otoczona jasnym światłem i aniołami, symbolizuje Jego boskość i kluczową rolę w zbawieniu ludzkości. Światło, które promieniuje zza postaci, może reprezentować Jego wszechmoc i duchowe prowadzenie, a obecność aniołów może oznaczać Jego miejsce w niebiańskim królestwie.
Wiele chrześcijańskich tradycji uznaje Pana Jezusa za jedyną drogę do Pana Boga, zgodnie z Jego słowami: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie” (J 14,6). Jeśli obraz skłania do refleksji nad tym przesłaniem, może być inspiracją do głębszego rozważania wiary i oddania się Panu Chrystusowi w codziennym życiu.
Oto kluczowe symbole, które można zauważyć w tym dziele:
Postać centralna w świetle – Pan Chrystus, ukazany w chwale, co może symbolizować Jego boskość, wniebowstąpienie lub powtórne przyjście.
Anielskie skrzydła lub promienie światła – często kojarzone z obecnością aniołów lub świętych, podkreślają duchowy wymiar sceny.
Chmury i jasność – mogą symbolizować niebo, światło Boże, mistyczne objawienie lub granicę między światem ziemskim a duchowym.
Postacie wokół centralnej figury – mogą to być anioły, apostołowie, święci lub wierni, okazujący uwielbienie i oddanie.
Gesty rąk – jeśli postać centralna ma uniesione dłonie, może to oznaczać błogosławieństwo lub przekazanie duchowego przesłania.
Kolory i kompozycja – jasność i dominacja bieli mogą wzmacniać wrażenie świętości i boskiego objawienia.
Doskonale w ten opis wkomponowują się znaczki z cytatami biblijnymi, które bardzo sobie cenię.
Jana 1:29
Następnego dnia Jan ujrzał Jezusa zbliżającego się do niego i powiedział: "Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata!"
Jan Chrzciciel, kluczowa postać prorocza, identyfikuje Pana Jezusa jako Baranka Bożego, co jest głęboką deklaracją, która głęboko rezonuje z żydowskimi tradycjami ofiarniczymi. W Starym Testamencie baranki były często składane w ofierze jako środek przebłagania za grzechy. Odnosząc się do Pana Jezusa jako Baranka Bożego, Jan głosi, że Pan Jezus spełni tę rolę na skalę kosmiczną, składając samego siebie w ofierze, aby przebłagać za grzechy całego świata. To stwierdzenie nie tylko potwierdza boską misję Pana Jezusa, ale także przygotowuje grunt pod Jego służbę i ostateczne ukrzyżowanie.
Wyrażenie "gładzi grzech świata" podkreśla uniwersalny zakres odkupieńczego dzieła Pana Jezusa. Jest to orędzie nadziei i wyzwolenia, sugerujące, że dzięki Panu Jezusowi wszyscy ludzie mają możliwość pojednania się z Panem Bogiem. Deklaracja ta zachęca wierzących do refleksji nad przemieniającą mocą ofiary Pana Jezusa i nad głęboką miłością, jaką Pan Bóg obdarza ludzkość. Jest to wezwanie do rozpoznania Pana Jezusa jako Zbawiciela i przyjęcia przebaczenia i nowego życia, które On oferuje.
Jana 6:48
"Ja jestem chlebem życia".
Stwierdzenie Pana Jezusa jako "chleba życia" jest mocną metaforą, która przemawia do istoty wiary chrześcijańskiej. Chleb, podstawowe pożywienie w wielu kulturach, reprezentuje pożywienie i życie. Nazywając siebie chlebem życia, Pan Jezus podkreśla, że jest niezbędny do duchowego przetrwania i wzrostu. To stwierdzenie jest częścią szerszego dyskursu, w którym Pan Jezus wyjaśnia, że w przeciwieństwie do fizycznego chleba, który chwilowo zaspokaja głód, oferuje On coś znacznie większego – życie wieczne i duchowe spełnienie.
Metafora ta zachęca również wierzących do zastanowienia się nad swoimi duchowymi potrzebami i sposobami, w jakie Pan Jezus je zaspokaja. Tak jak chleb spożywa się codziennie, tak relacja z Panem Jezusem wymaga nieustannego zaangażowania. Obiecuje, że ci, którzy do Niego przyjdą, nigdy nie będą odczuwać głodu duchowego, co wskazuje na głęboką, trwałą satysfakcję, która wykracza poza ziemskie pragnienia. To nauczanie zachęca wierzących do szukania Pana Jezusa jako ostatecznego źródła życia i do ufania Jego obietnicy życia wiecznego, sprzyjając głębszej więzi z Nim.
Jana 10:11
„Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz oddaje swoje życie za owce”.
W tym wersecie Pan Jezus używa metafory pasterza, aby zilustrować swoją relację z naśladowcami. Pasterz w czasach biblijnych był odpowiedzialny za bezpieczeństwo i dobrobyt owiec, często ryzykując osobiste bezpieczeństwo, aby chronić je przed krzywdą. Nazywając siebie dobrym pasterzem, Pan Jezus podkreśla swoją rolę jako obrońcy i opiekuna. Jego gotowość do oddania życia oznacza ostateczny akt miłości i ofiary, wskazując na Jego ukrzyżowanie, gdzie oddał swoje życie za odkupienie ludzkości.
Ten obraz miał być potężny dla Jego słuchaczy, którzy rozumieli niebezpieczeństwa i obowiązki związane z pasterstwem. Podkreśla głębię zaangażowania Pana Jezusa na rzecz tych, którzy w Niego wierzą, dając głębokie poczucie bezpieczeństwa i otuchy. Dobry pasterz nie jest tylko opiekunem, ale kimś, kto zna każdą owcę osobiście, odzwierciedlając głęboką i osobistą relację, jaką Pan Jezus oferuje każdemu wierzącemu. Werset ten zachęca chrześcijan do zaufania przewodnictwu i miłości Pana Jezusa, wiedząc, że On już okazał największy akt miłości, oddając za nich swoje życie.
Jana 12:24
„Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity.”
W tym nauczaniu Pan Jezus przedstawia głęboką prawdę, posługując się obrazem ziarna. Pojedyncze ziarno pszenicy, pozostawione samo sobie, pozostaje tylko tym – samotnym ziarnem. Jednak gdy zostanie posadzone w ziemi i przejdzie proces umierania, przekształca się i daje obfite plony. Ta metafora podkreśla konieczność poświęcenia i przemiany dla osiągnięcia większych celów. Pan Jezus zapowiada swoją śmierć i zmartwychwstanie, pokazując, że dzięki Jego ofierze wielu znajdzie życie. Zasada ta odnosi się również do naszego życia; Uwalniając się od własnych egoistycznych ambicji i pragnień, otwieramy się na możliwość większego wzrostu i wpływu. Zachęca wierzących do zaufania w proces przemiany i do zrozumienia, że prawdziwe życie często przychodzi poprzez bezinteresowne dawanie i poświęcenie. Jest to przesłanie nadziei i zapewnienia, że poprzez odpuszczenie możemy doświadczyć obfitości i nowych początków.
To nauczanie zachęca nas do zastanowienia się nad tym, czego możemy potrzebować, aby 'pozwolić umrzeć' w naszym życiu, aby umożliwić nowy wzrost i błogosławieństwa. Utwierdza nas w przekonaniu, że nawet w przypadku straty istnieje potencjał wielkiego zysku i że poprzez wiarę i poświęcenie możemy przyczynić się do większego dobra.
Drugi fragment z Dziennika siostry Faustyny 83 i 86, który również głęboko mnie porusza:
„Nim przyjdę jako Sędzia sprawiedliwy, przychodzę wpierw jako Król miłosierdzia.”
„Nie za pomyślny wynik nagradzam, ale za cierpliwość i trud dla Mnie podjęty”.
Ale za nim przedstawię temat głębiej chciałbym pokazać najpierw uwielbienie dla Pana Jezusa zawarte na znaczkach, które posiadają cytaty z Biblii.
Psalm 33:3
„Śpiewajcie Jemu pieśń nową, pełnym głosem pięknie Mu śpiewajcie!”.
Wezwanie do śpiewania Panu Bogu nowej pieśni jest zaproszeniem do wniesienia świeżości i kreatywności do naszego uwielbienia. Wskazuje na to, jak ważna jest odnowa w naszym życiu duchowym, zachęcając nas do wyrażania naszej wiary w sposób, który jest żywy i płynący z serca. Idea umiejętnej gry sugeruje, że powinniśmy używać naszych talentów danych przez Pana Boga, aby Go szanować, dążąc do doskonałości i szczerości w naszych przejawach uwielbienia. Może to być poprzez muzykę, sztukę lub jakąkolwiek formę twórczej ekspresji, która oddaje chwałę Panu Bogu. Wołanie z radości podkreśla znaczenie entuzjazmu i pasji w naszej relacji z Panem Bogiem. Przypomina nam, że uwielbienie to nie tylko obowiązek, ale radosne świętowanie naszego połączenia z boskością. Werset ten zachęca wierzących do pełnego zaangażowania się w swoje duchowe praktyki, angażując całe siebie – umysł, ciało i ducha – w swoje uwielbienie. Mówi o radości i spełnieniu, które płyną z głębokiej, osobistej relacji z Bogiem, przynaglając nas do nieustannego odnawiania i odświeżania naszych przejawów wiary.
Psalm 150:5
„Chwalcie Go na dźwięcznych cymbałach, chwalcie Go na cymbałach brzęczących”.
Werset ten jest częścią większego psalmu, który wzywa do uwielbienia przy użyciu różnych instrumentów muzycznych, ilustrując, że uwielbienie może być różnorodne i obejmować różne formy wyrazu. Używanie cymbałów w uwielbieniu to nie tylko hałasowanie; Chodzi o stworzenie atmosfery świętowania i szacunku. Muzyka, w swoich wielu formach, ma moc przekraczania słów i dotykania duszy, co czyni ją potężnym narzędziem do łączenia się z boskością. Zachęcając do używania cymbałów, werset ten zachęca wierzących do przyjęcia stylu uwielbienia, który jest zarówno szczery, jak i żywy, odzwierciedlając radość i wdzięczność, które płyną z relacji z Panem Bogiem. Służy jako przypomnienie, że uwielbienie to nie tylko uroczysty obowiązek, ale radosne świętowanie Bożej obecności i dobroci.
Mateusza 2:1
„Gdy zaś Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda, oto Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy”.
Narodziny Pana Jezusa w Betlejem są kluczowym wydarzeniem w tradycji chrześcijańskiej, wypełniającym proroctwa Starego Testamentu o pochodzeniu Mesjasza. Betlejem, małe miasteczko w Judei, jest ważne jako miasto Dawida, łączące Pana Jezusa z rodem króla Dawida, co jest ważnym aspektem proroctw mesjańskich. Czasy króla Heroda odnoszą się do okresu napięć politycznych i niepokojów, ponieważ Herod był władcą znanym ze swoich paranoicznych i tyrańskich rządów.
Mędrcy, często określani jako mędrcy lub królowie, byli prawdopodobnie uczonymi lub astrologami z regionów takich jak Persja czy Babilon. Ich podróż ze wschodu do Jerozolimy podkreśla powszechne oczekiwanie na nowego króla, sugerując, że narodziny Pana Jezusa miały implikacje daleko wykraczające poza społeczność żydowską. Misja Mędrców symbolizuje uniwersalne poszukiwanie prawdy i oświecenia, a Pan Jezus reprezentuje wypełnienie boskiej obietnicy i nadziei dla wszystkich ludzi. Narracja ta podkreśla inkluzywność przesłania i misji Pana Jezusa, zapraszając osoby ze wszystkich środowisk do poszukiwania i rozpoznania Jego znaczenia.
Łukasza 2:14
„Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania”.
W skromnym otoczeniu narodziny Pana Jezusa są ogłaszane niebiańskim zwiastowaniem, które podkreśla chwałę Pana Boga i pokój, który przynosi światu. Pieśń aniołów jest mocnym przypomnieniem o Bożej interwencji w dziejach ludzkości. Wychwalając Pana Boga w najwyższym niebie, aniołowie uznają Jego ostateczną władzę i wypełnienie Jego obietnic. Pokój, o którym mówią, to nie tylko brak wojen czy konfliktów, ale głębokie poczucie pełni i pojednania z Panem Bogiem. Ten pokój rozciąga się na tych, którzy przyjmują Bożą łaskę, odzwierciedlającą Jego łaskę i miłość. Narodziny Pana Jezusa są momentem przełomowym, oferującym nową erę nadziei i zbawienia dla wszystkich ludzi. Zachęca nas do zastanowienia się nad prawdziwym znaczeniem pokoju i nad tym, w jaki sposób może on przemienić nasze życie, jeśli dostosujemy się do woli Bożej. Przesłanie jest ponadczasowe i zachęca nas do szukania Bożej chwały i przyjmowania pokoju, który płynie z Jego obecności w naszym życiu.
I obraz poniżej, który dopełnia słowa Pana Jezusa do siostry Faustyny.
Drewniana, okrągła dekoracja ścienna o średnicy 20 cm przedstawia scenę religijną, prawdopodobnie Sąd Ostateczny. Można zauważyć wyraźny podział na dwie główne części: górna ukazuje niebiańską sferę z aniołami i świętymi, dolna natomiast przedstawia piekło z demonami i cierpiącymi duszami. W centrum znajduje się postać, Pana Chrystusa, otoczona światłem, unosząca się lub zstępująca.
Interpretacja takiego obrazu zależy od kontekstu, w jakim został stworzony. Może on symbolizować ostateczny sąd nad ludźmi, podział na zbawionych i potępionych, a także kontrast między boską chwałą a wiecznym potępieniem. W sztuce chrześcijańskiej takie przedstawienia często miały na celu przypomnienie o konsekwencjach życia według zasad wiary.
Interpretacja poszczególnych symboli w tym dziele może zależeć od kontekstu religijnego, historycznego i artystycznego. Oto kilka kluczowych elementów i ich możliwe znaczenie:
Postać centralna w świetle – często symbolizuje Pana Chrystusa jako Sędziego, który decyduje o losach dusz.
Anioły w górnej części – mogą oznaczać zbawienie, duchowe przewodnictwo lub triumf dobra nad złem.
Upadające postaci – osoby zmierzające ku piekłu mogą symbolizować grzech, potępienie i konsekwencje złych wyborów.
Ogniste piekło na dole – często przedstawiane jako miejsce cierpienia, oddzielenie od Pana Boga i konsekwencja złych czynów.
Idąc już dalej chciałbym przedstawić trzy monety, które przypominają o przemijaniu życia. Memento mori to łacińska fraza oznaczająca „pamiętaj o śmierci”. Poniższe monety mają unikalny i nieco mroczny design.
Mroczna symbolika w numizmatyce często odnosi się do tematów związanych z śmiercią, przemijaniem, tajemnicą i władzą.
Motyw memento mori na tych monetach jest bardzo wyraźny. Szkielet, klepsydra, topór i nagrobek to symbole przypominające o przemijalności życia i nieuchronności śmierci. W sztuce i kulturze motyw ten jest często wykorzystywany, aby skłonić do refleksji nad sensem istnienia, kruchością czasu oraz wartością każdej chwili.
Szkielet – klasyczny symbol śmierci, często przedstawiany jako personifikacja przemijania lub sprawiedliwego losu, ale także odrodzenie i cykl życia.
Klepsydra – metafora upływającego czasu, ostrzeżenie, że każda sekunda przybliża nas do końca.
Topór, kosa – może oznaczać nagłe, brutalne zakończenie, ale także władcę losu, który decyduje o życiu i śmierci.
Nagrobek – świadectwo pamięci o tych, którzy już odeszli, oraz przypomnienie, że każdy tam kiedyś spocznie.
Fraza „IN GOD WE TRUST” może być ironicznym kontrastem do obrazu śmierci, przypominając o ludzkiej wierze w boską opiekę pomimo nieuchronnego końca. Napis „LIBERTY” może symbolizować wolność od ziemskich trosk albo metaforyczną podróż w nieznane.
W numizmatyce takie monety mogą być częścią kolekcji inspirowanej filozofią vanitas (łacińskie słowo oznaczające „marność”) czyli refleksją nad ludzką egzystencją i jej ulotnością. W średniowieczu i renesansie motywy memento mori były powszechne w malarstwie, rzeźbie, a nawet w biżuterii.
Wspólny rewers, na którym widzimy orła siedzącego na skale, trzymającego gałązkę oliwną, co reprezentuje nadzieję na pokój. Za nim promieniują światła słońca, podkreślając nowy rozdział w historii.
Choć pierwotnie była to moneta o charakterze historycznym, jej elementy mogą być interpretowane w duchu memento mori:
- Orzeł jako symbol duchowej siły – w chrześcijaństwie orzeł często oznacza odrodzenie, jak w słowach Izajasza: „Ci, którzy zaufali Panu, odzyskują siły, wzbijają się na skrzydłach jak orły” (Iz 40,31).
- Gałązka oliwna jako znak pokoju – biblijny symbol pojednania, jak w historii Noego, gdy gołębica przyniosła oliwną gałązkę jako znak Bożego pokoju.
- Słońce i promienie światła – mogą przypominać o wiecznym świetle Pana Chrystusa, o którym mówi Ewangelia Jana: „Ja jestem światłością świata” (J 8,12).
- Słowo „PEACE” (pokój) – wskazuje na duchowy i moralny aspekt życia w harmonii, zgodnie z nauką Pana Chrystusa.
Memento mori nie jest tylko przypomnieniem o śmierci, ale także zachętą do świadomego życia. Wskazuje, że warto skupić się na tym, co naprawdę ważne, zamiast na rzeczach przemijających. W chrześcijaństwie rozważanie własnej śmiertelności może prowadzić do pogłębienia duchowości i lepszego przygotowania na życie wieczne.
I tu warto sobie zadać pytanie, czy warto czynić zło. A najmniejsza plotka, oszczerstwo, nienawiść to jest już zło, z którego diabeł ma wielką uciechę, bo wie, że jeżeli jeszcze trochę popracuje nad tym człowiekiem, to już będzie w jego zasięgu.
Pan Jezus daje nam wiele możliwości ochrony przed piekłem. Bardzo skutecznym sposobem jest powierzenie się opiece naszej Matce. Jesteśmy coraz bardziej zagubienie na tym nieszczęsnym świecie i tylko pomoc naszej Najświętszej Mamy może nas ocalić.
Zagrożenia dla pokoju nie ograniczają się tylko do agresji militarnej. Wiele jest polskich rodzin, w których nie zapanował pokój – gdzie „normą” stały się codzienne kłótnie, wypominanie, wzajemne krzywdzenie się, nałogi, psychiczna i fizyczna przemoc. A ile w nas samych jest złości, zawiści, często bezzasadnej niechęci do drugiego człowieka, żywionej przez lata urazy bez choćby próby pojednania się.
Dlatego te wszystkie sprawy tez powinniśmy oddawać Matce Bożej Królowej Pokoju! Bo jeśli nie zapanuje zgoda i wzajemny szacunek między ludźmi, to nie będzie też prawdziwego pokoju pomiędzy państwami i narodami.
Poniżej obraz z wizerunkiem Matki Bożej Fatimskiej.
Ale i z siebie musimy też dać dużo. Szerzenie dobra i przeciwstawianie się nienawiści to codzienny wybór, który możemy podejmować na różne sposoby. Oto kilka praktycznych sposobów:
- Życzliwość na co dzień – proste gesty, jak uśmiech, uprzejme słowo czy pomoc komuś w potrzebie, mogą zmienić czyjś dzień na lepsze.
- Empatia i zrozumienie – zamiast osądzać innych, warto spróbować ich zrozumieć. Słuchanie z otwartym sercem buduje mosty zamiast murów.
- Sprzeciw wobec niesprawiedliwości – jeśli widzisz, że ktoś jest źle traktowany, nie pozostawaj obojętny. Czasem jedno słowo wsparcia lub postawa wobec krzywdy mogą wiele zmienić.
- Rozwijanie własnego dobra – jeśli kształtujesz siebie w kierunku cierpliwości, miłości i wyrozumiałości, promieniujesz tym na innych.
- Budowanie wspólnoty – otwartość na innych, działanie na rzecz lokalnej społeczności czy pomaganie osobom w potrzebie wzmacnia więzi i niweluje podziały.
Takim symbolem pokojowego oporu i moralnego przywództwa jest Mahatma Gandhi, właściwie Mohandas Karamchand Gandhi. Jego filozofia ahimsy (niestosowania przemocy) oraz satyagrahy (uporczywego dążenia do prawdy) miała ogromny wpływ na historię Indii i światową politykę.
Mądrości Mahatmy Gandhiego wciąż mają ogromne znaczenie w dzisiejszym świecie, zwłaszcza w kontekście walki z nienawiścią i konfliktami.
Kilka cytatów Gandhiego:
„Żyj tak jakbyś miał umrzeć jutro. Ucz się tak, jakbyś miał żyć wiecznie” - oznacza, że powinniśmy cieszyć się każdą chwilą, jakby była naszą ostatnią, ale jednocześnie nigdy nie przestawać się uczyć, ponieważ wiedza i rozwój są kluczowe na każdym etapie życia.
„W życiu jest coś więcej do zrobienia niż tylko zwiększać jego tempo” - życie to nie tylko pośpiech i gonitwa, ale także refleksja, spokój i głębszy sens. Warto czasem zatrzymać się, docenić chwilę i skupić się na tym, co naprawdę ważne.
„Dobro i zło muszą istnieć obok siebie, a człowiek musi dokonywać wyboru” - człowiek zawsze stoi przed wyborem między dobrem a złem. Wskazuje na nieuniknioną obecność obu tych sił w świecie i naszą odpowiedzialność za decyzje, które podejmujemy.
„Bądź zmianą, którą pragniesz ujrzeć w świecie.” - przekazuje on głęboką filozofię odpowiedzialności za własne działania i inspiruje do osobistej przemiany, która może wpłynąć na otaczający nas świat. Gandhi wierzył, że zmiana zaczyna się od jednostki, a nasze postępowanie może być przykładem dla innych.
„Wolność to stan umysłu.” - podkreśla ona, że prawdziwa wolność nie zależy wyłącznie od warunków zewnętrznych, lecz od naszego sposobu myślenia i postrzegania świata.
Jego filozofia pokazuje, że pokój nie jest tylko celem, ale codziennym wyborem.
Oto kilka sposobów, w jakie jego nauki mogą być stosowane współcześnie:
Dialog zamiast agresji – Gandhi wierzył, że przemoc wynika ze strachu przed wartościami drugiej osoby. Współczesne konflikty często wynikają z braku zrozumienia i uprzedzeń. Promowanie dialogu międzykulturowego i edukacji o różnorodności może pomóc w zmniejszeniu napięć.
Empatia i szacunek – Jego słynne słowa: „Oko za oko i wszyscy będziemy ślepi” przypominają, że zemsta prowadzi do niekończącej się spirali przemocy. Współczesne społeczeństwa mogą skupić się na mediacji i pojednaniu, zamiast na eskalacji konfliktów.
Zmiana zaczyna się od jednostki – Gandhi mówił: „Bądź zmianą, którą pragniesz ujrzeć w świecie”. Każdy z nas może przyczynić się do pokoju poprzez codzienne działania, takie jak unikanie mowy nienawiści, promowanie tolerancji i wspieranie inicjatyw pokojowych.
Edukacja o pokoju – Współczesne systemy edukacyjne mogą czerpać z jego nauk, ucząc dzieci i młodzież rozwiązywania konfliktów bez przemocy oraz wartości współczucia i sprawiedliwości.
Sprawiedliwość społeczna – Gandhi uważał, że ubóstwo jest najgorszą formą przemocy. Współczesne nierówności społeczne często prowadzą do napięć i konfliktów. Działania na rzecz sprawiedliwego podziału zasobów i pomocy humanitarnej mogą zmniejszyć ryzyko wybuchu wojen.
